Uit de kast komen – mijn verbazing en hoop

Uit de kast komen vond ik zelf heel moeilijk. Ergens wilde ik gewoon in de ochtend wakker worden en ineens voelen dat ik ‘normaal’ was. Of beter gezegd ‘gemiddeld’. Terwijl ik voelde – en dat voor iemand die vooral in het hoofd zat – dat dit nooit ging gebeuren. Ik zou nooit dat gevoel voor vrouwen weg krijgen en ik zou nooit die romantische sensuele verbinding ervaren met een man. Het was kut.

Uit de kast komen – mijn omgeving

Mijn vader was Rooms Katholiek en elke zondag moesten we naar de kerk. De kerk die het huwelijk ziet als iets dat alleen tussen man en vrouw is. In de buurt waar wij woonden was ‘homo’ een scheldwoord en op school durfde ik in de kleedkamer nooit om mij heen te kijken. Bang dat een meisje zou denken dat ik naar haar zit te gluren. Op school was alles wat niet hetero was, per definitie vies en verkeerd. Daarbij was de seksuele voorlichting nog op het niveau dat een geschiedenisleraar ging vertellen dat masturberen alleen iets was voor als je geen vrouw/man had.

Op tv was iedereen hetero dan wel was het een kwestie van verzwijgen. Toch sijpelde er af en toe ‘iets (les)bi’ door op het beeldscherm. Ik weet niet meer wat ik thuis nu het eerst zag: Vrouwenvleugel met Leontine Ruiters of Mädchen in Uniform met Romy Schneider. Hoe dan ook was het hoogst ongemakkelijk, want televisie kijken deed je meestal met je ouders. Terwijl ik Leontine en Romy heel mooi vond. Op momenten dat ik bang was voor een rood hoofd ging ik naar de keuken drinken halen, heel hard even ergens anders naar kijken of ik ging naar mijn kamer. Ik schaamde mij enorm en was bang dat mensen door hadden hoe ik was.

Toch waren die films ook goed voor mij, ondanks de dramatische afloop die lesbische personages doorgaans krijgen. Vaak is het toch ‘there is always a husband’ of ‘een tragische dood’. Die films gaven mij ondanks die doemscenario’s het idee dat ik niet de enige was die anders was. Ze gaven zichtbaarheid aan wat je niet direct ziet, maar wat er wel is.

Voelen dat je geen keuze meer hebt

Terwijl ik eigenlijk vanaf een jaar of vier al onder de indruk was van de mooie blauwe ogen van een meisje, durfde ik pas toen ik ongeveer éénentwintig was uit de kast te komen. Eigenlijk ging het uit de kast komen niet over durven. Ik kon niet anders. Steeds meer waren er vragen over of ik al een vriendje had en voor het ophouden van de schijn flirtte ik af en toe met jongens en hingen de posters van Patrick Swayze op mijn slaapkamer. Anders gingen de vragen vast een andere kant op. Een kant die niet gezien mocht worden.

Toen ik als verlossing voor gezeur verzon dat ik verliefd was op een jongen werd het nog erger. Die jongen kreeg dat binnen no time via iemand te horen en toen belden kinderen uit de buurt – of hij erbij was weet ik niet eens meer – bij ons aan de voordeur aan ‘of het klopte’. Nergens kon ik eerlijk zijn. Zelfs mijn dagboek voelde niet veilig.

Op een gegeven moment lukte het niet meer: ik kon niet meer met een masker op leven. Het masker dat past bij de verwachtingen, gevuld met leugens en posters. Bijzonder genoeg heb ik daarbij wat aan de kerk gehad. Voor mij was – hoezeer ik mezelf ook niet wilde accepteren – het nooit een optie om ‘eruit te stappen’. Voor de kerk waren mensen die zichzelf beroofden van het leven zondaars. Bovendien was ik ook te veel een schijtlaars: doodgaan leek mij doodeng. Dus de enige optie was uit de kast komen.

Ik en uit de kast komen

Heldhaftig uit de kast komen was het niet helemaal: ik vertelde het eerst mijn beste vriend en daarna schreef ik een briefje aan mijn moeder. Iets met ‘ik val niet op mannen.’. Veel meer was het niet. De hele dag tot ik thuiskwam was ik zenuwachtig en bang voor de reactie. Gelukkig gaf mijn moeder mij een knuffel en zei ‘eindelijk vertel je het. Zij zorgde er ook voor dat mijn vader mij zo goed dat voor hem ging accepteerde. Mijn oudste broer kwam met mijn ontboezeming ook uit de kast met: ‘Geeft niks, ik ben ook lesbisch’. Hij was altijd al van de goed getimede grappen , net zoals je kunt lezen bij het verhaal over mijn eerste vibrator. En mijn schoonzus deed er nog een schepje bovenop ‘weet je al waar je uit kunt gaan enzo?.’ Dat was een hele verademing.

Uit de kast komen – niet iedereen blij

Ja niet iedereen was er blij mee dat ik uit de kast kwam. Dat mijn vader het accepteerde, dankte ik aan mijn moeder. Een goede vriend liet mij vallen. In de tijd voor het uit de kast komen en een tijdje erna voelde ik mij mega eenzaam. Ik kon mij meestal niet eens verbinden met mijzelf laat staan dat er een prinses op het witte paard mij leuk zou vinden. Alleen ik had voor mijn gevoel ook niets meer te verliezen na het uit de kast komen en dat gaf mij vleugels. Ik ging op kamers in Enschede en dat bracht mij heel veel moois.

Daar zag ik mijn eerste vriendinnetje en later mijn eerste grote liefde waar ik bijna twintig jaar samen mee was. Verbinden vind ik nog steeds niet altijd makkelijk – lang verhaal dat niet alleen hierover gaat – maar het gaat de laatste jaren steeds beter. Inmiddels woon ik met mijn tweede grote liefde in Houten. En, over het algemeen wordt mijn geaardheid geaccepteerd. Tenminste hier in Nederland. Hoewel sommige mensen het dan wel weer raar vinden als ik precies vertel hoe het zit.

Mijn verbazing en hoop

Toch blijf ik mij verbazen in de wereld. Voor mij is er veel veranderd, alleen dat is niet voor iedereen zo. Iemand die bijvoorbeeld biseksueel, transgender of non-binair is, kan nog steeds vaak rekenen op een afkeuring van de omgeving of hij/zij/die mag het in ieder geval ‘niet zo in je gezicht wrijven’. En alle niet monogame relatievormen zijn voor velen ook taboe. Zelfs onder sommige mensen uit de regenbooggemeenschap is er een oordeel over bijvoorbeeld transgender of non-binair zijn. En ik heb dat niet, maar ik begrijp het wel. Ik had vroeger een oordeel over mensen die biseksueel zijn. Voor mij kwam dat door pure angst dat mijn partner dan bi was en beide tegelijk wilde. Ik was daar destijds te monogaam en te jaloers voor.

Dat oordeel uit de regenbooggemeenschap vind ik extra verdrietig. Ben je misschien bang? Bang dat jij ook terug in de tijd moet? Weet je nog hoe fijn het is als mensen tijdens de reis – van in de kast zitten, uit de kast komen en uit de kast zijn – er helemaal voor je zijn? Ondanks dat zij anders zijn? Wanneer is er echte volledige acceptatie van iemand’s genderidentiteit en iemand’s seksuele geaardheid? Wanneer kan iedereen echt uit de kast komen of is het gewoon niet meer nodig, omdat iedereen echt zichzelf mag zijn en echt gezien wordt?

Zichtbaarheid is één van dingen die hoop geeft aan wie nog in de kast zit, weet ik uit ervaring. En zichtbaarheid informeert iedereen die niet weet of wil weten dat het pallet van genderidentiteit en seksuele geaardheid minstens net zo kleurrijk is als de regenboog. Kleuren die gezien mogen worden. Op het moment dat we met z’n allen zover zijn, ja pas dan zijn al die letters – LHBTIQA+ – niet meer nodig. Ik hoop dat we ooit zover komen.

Wees welkom bij Stoute Suus

Bij ons zijn op het gebied van seksualiteit en genderidentiteit maar een paar regels. Respect, consensus en oprecht zijn in – en communiceren van – je intenties naar je partner(s) dat is hier de leidraad. En voor iedereen die in de kast zit of zich met moeite buiten de kast staande houdt en ook voor wie Loud en Proud gelukkig is, ook als je hetero bent of als je je wel wil verplaatsen in een ander maar tijd nodig hebt of het nog even te lastig vindt: weet dat je hier bij Stoute Suus welkom bent. We zijn een samenleving.